કબીરા સોયા ક્યા કરે? બૈઠા રહ અરુ જાગ,
જિનકે સંગ તે બીછલો વાહી તે સંગ લાગ.
જયો તિલ મેં હી તેલ હૈ,જયો ચકમક મેં આગ,
તેરા સાંઈ તુજ મેં હૈ,જાગ સકે તો જાગ.
માલા ફેરત જગ ભયા,મિટા ન મન કા ફેર.
કર કા મનકા છોડ દે,મન કા મનકા ફેર.
માલાતો કર મેં ફિરે,જીભ ફિરે મુખ માંહી.
મનવા તો ચહુંદિશ ફિરે,એ તો સુમિરન નાહી
રામ બુલાવા ભેજીયા,દિયા કબીરા રોયે.
જો સુખ સાધુ સંગ મેં, સો બૈકુંઠ ન હોયે.
પારસ મેં અરુ સંત મેં બડો અંતરો જાન,
વો લોહા કંચન કરે,યે કર દે આપ સમાન.
સુમિરન સુરત લગાઈકે,મુખ સે કછુ ન બોલ.
બાહર કે પટ બંધ કર,અંદર કે પટ ખોલ.
શ્વાસ શ્વાસ પે નામ લે,વૃથા શ્વાસ ન ખોયે,
ન જાને યહ શ્વાસ કા આવન હોયે ન હોયે.
જાગો લોગો મત સુવો,ન કરો નીંદ સે પ્યાર.
જૈસે સપના રૈન કા ,ઐંસા યે સંસાર.
કહે કબીર પુકાર કે દો બાતેં લીખ દે.
કર સાહેબ કી બંદગી ભુખાં કો કુછ દે.
કબીરા વો દિન યાદ કર,પગ ઉપર તલ શીસ.
મૃતલોક મેં આય કે બિસર ગયા જગદીશ.
ચેત સવેરા બાવરે ફિર પિછે પછતાયે.
તુજ કો જાના દુર હૈ ,કહે કબીર જગાયે.
સાંઈ ઇતના દીજિયે,જામેં કુટુંબ સમાયે,
મેં ભી ભૂખા નાં રહું,સાધુ ન ભૂખા જાયે.
કબીરા ખડા બાજાર મેં,માંગે સબ કી ખેર,
ના કાહુ સે દોસ્તી ના કાહુ સે બૈર.
કથા કીર્તન કલી વિષે ભવસાગર કી નાવ,
કહે કબીર ભવ તરનકો,નાહી ઓર ઉપાય.
કહના થા સો કહ દિયા,અબ કશું કહા ન જાય,
એક રહા દુજા ગયા,દરિયા લહર સમાય .