બારોટ કહે:” કારણ તો એ જ કે મારે મારવાડમાં ચાંપરાજ વાળા જેવો વીર નર જન્માવવો છે, દરબાર !”
એભલ વાળાએ બારોટનો હાથ ઝાલીને પૂછ્યું:
”પણ બારોટ, તારી મારવાડમાં ચાંપારાજની મા મીનલદેવી જેવી કોઇ જડશે કે ?
ચાંપારાજ કોને પેટે અવતરશે ?”
“કેવી મા ?”
“સાંભળ ત્યારે. જે વખતે ચાંપરાજ માત્ર છ મહિનાનું બાળક હતો
તે વખતે હું એક દિવસ રાણીવાસમાં જઇ ચડેલો. પારણામાં ચાંપરાજ સૂતો સૂતો રમે છે.
એની માની સાથે વાત કરતાં કરતાં મારાથી જરાક અડપલું થઇ ગયું .
ચાંપરાજની મા બોલ્યાં: હાં,હાં, ચાંપરાજ દેખે છે, હાં!”
“હું હસીને બોલ્યો : ‘જા રે ગાંડી. ચાંપરાજ છ મહિનાનું બાળક શું સમજે ?
‘બારોટ ! હું તો આટલું કહું છું, ત્યાં તો ચાંપરાજ પડખું ફેરવીને બીજી બાજુ જોઇ ગયો.
હું તો રાણીવાસમાંથી બહાર ચાલ્યો આવ્યો,
પણ પાછળથી એ શરમને લીધે ચાંપરાજની માએ અફીણ પીને આપઘાત કર્યો. બોલો,
બારોટ !આવી સતી મારવાડમાં મળશે ?”
નિરાશ થઇને બારોટે કહ્યું: “ના.
“બસ ત્યારે, હાલો પાછા જેતપુર.”
ચાંપો પોઢ્યોપારણે, એભલ અળવ્ય કરે.
મૂઇ મીણલદે, સોલંકણ સામે પગે.