કબીર તેમના શિષ્ય સાથે.
ચલતી ચક્કી દેખકર દિયા કબીરા રોય,
દુઈ પાટનકે બીચ મેં સાબુત ભયા ન કોઈ.
(જગત માં ચાલતા નાત-જાત ના,ધર્મ-અધર્મ ના,સંપ્રદાય ના,ગુરુઓના,વગેરે ના વાડાઓ ની અને
એવી વિધ વિધ જાતની એકબીજાથી વિરુદ્ધ હોય તેવા બે પથ્થરો ની એક જાણે ચક્કી (ઘંટી) ચાલે છે તે જોઈ ને કબીર ને રડવું આવે છે.અને આ ચક્કી (ઘંટી)ના બે પથ્થર ની વચ્ચે ફસાયેલાઓ પોતાની જાત ને કેવી રીતે સાચવી (સાબુત) શકે?? તેઓ પિસાઈ જ જવાના)
કબીર ની વ્યથા અહી લેખકે (સંપાદકે) પોતાની આગવી શૈલી માં રજુ કરી છે.
કબીર –વ્યથા.
કબીરા બેઠા સત્ લોક માં,જુવે જગત નો ખેલ.
મૂર્તિ,પથ્થર મેં નાપૂજ્યા,પથ્થર કરી મને પુજે લોક.
જુવો સંસાર નો ખેલ ભાયા જુવો સંસાર નો ખેલ.
કબીર કહી કહી વહી ગયો ,ના સમજ્યા જગ ના લોક.
ચૌકા ચલાવા ને આનંદ આરતી,એ બનાવ્યો મોટો ખેલ.
ચરણામૃત આપે ,ને નારિયેળચડાવે પૈસા મૂકે ચેલાઓ અને લોક.
નથી માનતા કર્મકાંડ ને તો ભાઈ આ કેવો છે ખેલ?
આમ કરી ને નાણા મેળવે, ટોપી વાળા ગુરુ ને કબીર માને લોક.
રોતો કબીર મન મહી ને જોતો આ ગુરુ-ચેલા ના ખેલ
સત્ય બંદા ને બતાવે નહિ ને મોટી બંદગી કરાવે લોક.
ભણ્યો ક્યાં હતો શાસ્ત્રો કબીર? પણ પામ્યો હરિ નો ખેલ,
પણ શાસ્ત્ર કબીર નું સમજ્યા નહિ ,ગુરુ-ચેલા ને લોક.
“નામ-દીક્ષા"ને કંઠી બાંધે કબીર નામે કરે ખેલ.
ચેલા ને જગત તરે કે મરે,ઘર ભરે ગુરુ લોક.
મૂર્તિ બની કબીર ની કે જેને કર્યો તો મૂર્તિ-પૂજા નો વિરોધ,
કહે “સોમ” મોટા મંદિરો માં પૂરી કબીર ને પૂજે જગતના લોક..